نگاهـے کـن بـه #پـاییزی-ترین-رویــا یِ دیروزتــــ ...

زمانے را بـه یاد آور کـه #شب-هایتـــ-پریشـان بود ...

و یادِ مَـن بسان سربے داغ بـه روی #چشم-هایِ-غمگینتــ عَطَش میریختــ ...

بـه یاد آور زمانِ #تلخِ-رَفتـن را ...

همان شبــ را ، کـه با اَندوهِ صدایِ #بُغضِ-مَـن ، خورشیـد را میـدیـد ...

صبح وقتے مرا دیـدے نمیـدانـم کـدامین حس بـه مَـن میگُفتـــ :

تو هــم #غمـگین-و-تنهـایی ، ولے اَفسوس #غرورتــــ باز هـم ‌میخنـدیـد ...

تو رفتے ... صدایِ #گام-های-خسته-اَت ?َر آسمان پیچید ...


و #تنها حسرتے از آن همــه #رویـا نصیبــم شــد !



 »» روزِ پـاییزیِ میلادِ تــو دَر یـادَم هستـــــ ««